In 2020 interviewde Anouk van Bruggen van NOOK tekst mij over mijn dyslexie en het uitgeven van mijn eerste kinderboek. Ben je nieuwsgierig naar het verhaal? Lees het hieronder.
Dyslectische Rosalie geeft eerste kinderboek uit
‘Lezen gaat prima, maar hardop maak ik er een puinhoop van’
Kinderboekenschrijfster Rosalie Hazeleger werd op de middelbare school positief getest op dyslexie. Toch ligt haar eerste kinderboek - Egel op Ontdekking - over een paar weken in de winkels. Haar taalprobleem heeft ze nooit als een belemmering gezien. “Nederlands kun je leren, dacht ik. Ik ben altijd al een streber geweest.”
Zevenentwintig jaar is ze, een open blik onder haar speelse pony, met heldere stem vertelt ze rustig haar verhaal. Over de voorleesuurtjes uit haar jeugd, waarmee haar liefde voor boeken begon. Over de vele keren dat ze in de bibliotheek te vinden was, op zoek naar verhalen die ze nog niet kende. En over die keer dat ze ontdekte een langzame lezer te zijn. “Op de basisschool moest ik in een minuut zoveel mogelijk woordjes lezen. Toen merkte ik pas dat het helemaal niet zo snel ging. Ik bleef altijd achter op de rest.” Snelle lezer of niet, ze bleef het heerlijk vinden om in de boeken te duiken. “Zolang je voor jezelf leest, maakt het niet uit hoe snel het gaat.” Pas op de middelbare school bleek uit verschillende tests dat Rosalie dyslectisch was. Die wetenschap veranderde weinig voor haar. “Ik vond Nederlands een enorm leuk vak, zag het als een uitdaging. En ik lees langzaam, maar met schrijven heb ik nooit zoveel moeite gehad.”
Loslaten Ondanks haar positieve houding stelde haar dyslexie wel degelijk grenzen aan haar ambities. Rosalie werd met haar eigen onvermogens geconfronteerd toen ze tijdens haar studie Communicatie een aantal nieuwsitems voor VeluweFM opnam. “Ik weet het nog goed, het was zomer en in de tuin las ik hardop voor wat ik zelf geschreven had, tot mijn moeder zei: ‘Roos, dit gaat helemaal niet zo goed, hè?’ Dat deed me opeens beseffen; lezen gaat prima, maar als ik dingen hardop lees maak ik er een puinhoop van.” Het zette een definitieve streep door de wens die tijdens haar studie langzaam was ontstaan. “Ik wilde graag bij het Jeugdjournaal of Klokhuis werken”, bekent de schrijfster met lichte gêne in haar lach. “Ik heb het altijd tof gevonden om kinderen iets bij te brengen op een leuke manier. Maar voor zoiets moet je natuurlijk wel een autocue voor kunnen lezen.”
‘Ik wist bij god niet waar ik moest beginnen’
De televisiejournalistiek liet ze los, maar ze hield vast aan haar wens om kinderen iets te leren. Het bracht haar bij museum Speelklok in Utrecht, waar ze sinds 2015 vier dagen per week werkt op de afdeling marketing en communicatie. “Kinderen leren er iets nieuws over zelfspelende muziekinstrumenten op een leuke, interactieve manier. Zo kan ik doen wat ik leuk vind, maar dan schrijvend in plaats van presenterend.” Toch had ze na een paar jaar behoefte aan meer. “Ik wilde graag nog dichter bij de kinderen komen, iets maken waar ik mijn creativiteit in kwijt kon.” Langzaam ontstond het idee om zelf iets te gaan schrijven voor haar jonge doelgroep. “Maar ik wist bij god niet waar ik moest beginnen.”
Egel op Ontdekking Opnieuw kwam de streber in Rosalie naar boven. Ze leende stapels en stapels kinderboeken bij de bibliotheek, verdiepte zich in de wereld van kinderen: “Hoe schrijf je nou voor kinderen, wat vinden ze interessant?” en startte met een cursus kinderboeken schrijven. Bij één van de opdrachten uit haar cursus zag Egel het licht. Het karakter waar ze een verhaaltje over schreef liet haar niet meer gaan. “Het verhaal van Egel ging me zo makkelijk af”, legt ze uit. “Ik dacht: zou ik hier meer van op papier kunnen zetten? Ik schreef tien verhalen waarin ik wel honderd keer schrapte en stuurde die naar vier uitgeverijen die pasten bij mij en de verhalen over Egel. Ik had geen idee of het überhaupt van kwaliteit was of niet. Uitgeverij Clavis reageerde en zei: Schrijf er nog twintig bij en dan geven wij het misschien uit. Dat deed ik. Zo ontstond Egel op Ontdekking.”
‘Het moet bij mij echt even sudderen’
Het boek - dat begin 2020 in de winkels ligt - bestaat uit dertig korte verhalen over de nieuwsgierige Egel en zijn vriendjes. In die verhalen spelen kennis, emoties en filosofie een grote rol. Rosalie: “Denk bijvoorbeeld aan vragen als ‘Is niets ook iets?’ en ‘Kan je geluk op zijn?’ Ik wilde die onderwerpen op een speelse, laagdrempelige manier verwerken in de tekst. Verhaaltjes schrijven die ouders uitnodigen tot gesprekken met hun kinderen.” Toon Tellegen is daarbij één van haar grote inspiratiebronnen. “Toon weet elke keer weer een glimlach op mijn gezicht te bezorgen als ik zijn verhalen lees. Hij schrijft altijd met een vleugje humor en een stukje filosofische diepgang.” Hoewel ze voorheen nooit de ambitie had om schrijfster te worden, brengt het schrijven van kinderboeken haar zowel plezier als ontspanning. “In mijn verhalen kan ik alles kwijt wat ik over wil brengen. Soms komt er zomaar een onderwerp voorbij dat in mijn hoofd gaat zitten. Daar denk ik vaak wel een dag of tien over na en zet ik dan puntsgewijs iets over op papier. Het moet bij mij echt even sudderen voor ik weet of ik er iets mee kan.”
Schrijven zonder grenzen Intussen werkt Rosalie alweer aan een nieuw boek. “Ik vind het belangrijk dat ik niet stil sta, dat ik blijf groeien en nieuwe dingen blijf doen. Egel op Ontdekking was mijn allereerste project, alles was nieuw voor me. Ook voor mij was het één grote ontdekking.” In de toekomst verwacht Rosalie nog lang door te gaan met schrijven. “Ik blijf mijn uitdaging hier wel in vinden denk ik, omdat ik zo vrij ben in de manier waarop ik het insteek. Ik kan helemaal zelf bepalen waar ik over schrijf. Er is zoveel om over te schrijven, het heeft geen grenzen.” Toch blijven er ook voor haar nog dingen om te overwinnen, bijvoorbeeld wanneer haar dyslexie weer even de kop opsteekt. “Ik vind het heel leuk om ook letterlijk dichterbij de kinderen te komen, maar als ik ergens gevraagd word voor een gastles of om een stukje voor te lezen uit het boek, dan vind ik dat best spannend. Maar goed, wie weet ga ik dat ook wel doen.”
